เมื่อใดเมฆดําลอยมาข้างหน้า
เหมือนว่าเธอกําลังใกล้เข้ามา
ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหนํ่า
สิ่งที่กลัวคือรักกันแล้วโดนทิ้งขว้าง
อยากเห็นหน้า เธอในทุกวันเวลานอนและตื่น
แต่บางคราว ไม่ได้พบไม่ได้เจอยากจะลืม
อาจต้องรอจนวันนั้น วันที่หมอกสีเทาๆ
กลายไปเป็นฝน ถึงได้เจอ
เธอคือเมฆฝน ที่หมุนวนในอากาศ
เธอคือหยดนํ้า หยาดฝนที่ร่วงหล่นพื้นดินนี้
ทุกสิ่งยังคงไม่เปลี่ยนผัน แต่ว่าเธอนั้นเปลี่ยนไป
คว้าเอาใจเธอไว้ยังไง อยากอยู่ในความฝัน
เมื่อเมฆนั้นจางหายไป
เหมือนฉันที่ไม่เหลือใคร
มองเงาเธอตรงหน้าต่างนั้น ท่ามกลางปรายฝนหล่นมา
ความเย็นชาคืบคลานเข้ามาเพราะเธอมาตีจาก
เมื่อฝนนั้นมันเริ่มซา
ฉัน Move on ไม่ได้เลย
ฟ้าคงจะแกล้งเรา ทําไมต้องชํ้าใจอยู่คนเดียว
เฝ้ารอเมื่อฝนจาง พายุผ่านแต่ทุกอย่างพังทลาย
ในโลกที่ยังคงหมุนไป รอคอยลมให้พัดมา
จะเก็บรวบรวม เรื่องราว ของเธอเอาไว้
บางทีเราอาจพบกันยามเมื่อแสงจันทร์ หายไป
เหมือนพรหมลิขิตไว้
อยากเห็นหน้า เธอในทุกวันเวลานอนและตื่น
แต่บางคราว ไม่ได้พบไม่ได้เจอยากจะลืม
อาจต้องรอจนวันนั้น วันที่หมอกสีเทาๆ
กลายไปเป็นฝน ถึงได้เจอ
เธอคือเมฆฝน ที่หมุนวนในอากาศ
เธอคือหยดนํ้า หยาดฝนที่ร่วงหล่นพื้นดินนี้
ทุกสิ่งยังคงไม่เปลี่ยนผัน แต่ว่าเธอนั้นเปลี่ยนไป
คว้าเอาใจเธอไว้ยังไง อยากอยู่ในความฝัน
เมื่อเมฆนั้นจางหายไป
เหมือนฉันที่ไม่เหลือใคร
มองเงาเธอตรงหน้าต่างนั้น ท่ามกลางปรายฝนหล่นมา
ความเย็นชาคืบคลานเข้ามาเพราะเธอมาตีจาก
เมื่อฝนนั้นมันเริ่มซา
ฉัน Move on ไม่ได้เลย